0
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1680
Okunma
Üşüyor, anbean yalnızlığım…
Sükût dağlarının zirvesinde.
Ellerime dolanan boşluğun,
İzini sürüyorum hatıralardan.
Hayat mumu oluyor bazen ümit.
Fark ediyorum elbet bende bazen
Bendini aşan, haşin rüzgarlarda
Aciz ve naciz kalabildiğimi…
Oysa zamanla nasıl da eskiyor,
Günler maziye her bir akışta.
Gözleri perdeleyen karanlık,
Rüyaya dönüşüyor düşlerde;
Ayı, yıldızı ve sisi gönüle vuran…
Yanan hayat mumunun,
Eksiliyor ömür damlaları.
Tıpkı bir insan elinde
Tükenen ılık bir nefes gibi...
Kopuyor ömür ağacından
Sonbaharın sert ayazında
Takvimden düşüyor bir bir
Yolunu gözlediğim yarınlar…
Kalemdâr
5.0
100% (1)
