YALNIZLIK!
Üşüyor, anbean yalnızlığım…
Sükût dağlarının zirvesinde. Ellerime dolanan boşluğun, İzini sürüyorum hatıralardan. Hayat mumu oluyor bazen ümit. Fark ediyorum elbet bende bazen Bendini aşan, haşin rüzgarlarda Aciz ve naciz kalabildiğimi… Oysa zamanla nasıl da eskiyor, Günler maziye her bir akışta. Gözleri perdeleyen karanlık, Rüyaya dönüşüyor düşlerde; Ayı, yıldızı ve sisi gönüle vuran… Yanan hayat mumunun, Eksiliyor ömür damlaları. Tıpkı bir insan elinde Tükenen ılık bir nefes gibi... Kopuyor ömür ağacından Sonbaharın sert ayazında Takvimden düşüyor bir bir Yolunu gözlediğim yarınlar… Kalemdâr |