’’Tarih’’ unutulsa da ’’zaman’’ ın adı asla unutulmaz,
Şehitleri öldürsek de yüreğimizde,
Bir gün öleceğimizi bildiğimiz için,
Asla ’’ölüm’’ ü öldüremeyiz ömrümüzde..

Zaman var daha deriz;
Biri ruhunu teslim ettiğinde..
Pişmanlık yoğurur bizi benliğimizle;
Kıvranırken ölüm döşeğinde..

Ölüme meydan okumak,insanın neyine..?
Sen bile yalanken,dünyayı nasıl dönüştürürsün gerçeğe..?
Ruh-u revan eylemek istersen;
Hakk’ta ki aşkı ara yüreğinde..

Saçını taradığın aynanın karşısına geçersin yıllar sonra,
Tarağı alırsın eline,fakat tarayamazsın..Okşarsın yalnızca..

Değerlisin kardeşim,bilirim..
Fakat,niçin harcarsın ömrünü,zevk-i safa çekerek..
Makyajınla güzelliğini pekiştirdiğini zannederek..
Boyadığın o saçları,daha alımlı göründürmek isteyerek..
Bırak artık,bunlar dünyanın yapı taşları,
Sen ise değilsin dünya malı..
Yüzüne bak,bir gün buruşacak..
Kim bilir,belki de buruşmadan Hakk-ı Rahmeti’ne kavuşacak..

Sabahlarsan öyle meyhanelerde,
Takılırsan öyle barlarda,listedekilerinle..
Bak dinle beni;sen de bir gün yazılacaksın ’’ölüm listesi’’ne..

Zaman yok derim,bilirsin,
Belki de bilmezlikten gelirsin..
Bak kardeş,ister anla,
İster yüz çevir bana..
Ama bir gün toprak olduğunda,
’’Pişmanım’’ diye haykırmak,
Yaraşmaz bir Müslümana..