tükenirizzaman kendini tüketir aslında izafiyet gereği biz, tükendiğimizi hissederiz. ve yine zaman son kuruşuna kadar harcar insanı, sonra dımdızlak kalırız damızlık misali, yaşlı ayaklarımız çekilmez olur yaşlı gözlerimiz dünden bezmiş yaşamdan, yanlışını yeni anlayan ergen gibi geri dönmek istese de bedenimiz tükeniriz. dünya falan da dönmez aslında aklı evveller savunsa da bu yalanı dönen sadece insandır ve insan tüketir insanlığını. suyun kaldırma kuvvetinden su habersiz, gökte atmosferin özelliğini bilmez atmosferin kendisi. tükenmişliğini sönmüşlüğüne borçlu yanardağlar volkanı bilmez, dağda tavşan kurda yem olur, kurt çobana, çoban zamana. tükeniriz boşluk bırakarak sözcükler arasına, kekeliyerek ölümü, giden güne dün deriz, geleceğe yarın zaten yarın demek tükenmek demektir zamana karşı. öğrenilmiş değil bu ezberlenilmiş bir çaresizliğin derin hançeri. tükeniriz tüketerek sevdiklerimizi ve sevgimizi. |
tüketerek sevdiklerimizi
ve sevgimizi.
Okunası şiirdi final başlı başına şiirdi
Yüreğine sağlık kalemin susmasın
____________________Saygılar