Sükut-u Züleyha
Selâm diyar-ı yâr
Selâm âsude-i kelam-u bülbül. Dem sevdâ demidir Hasret demidir. Bu demde gönlüm sıkışır, kalemim karışır -kelâmım şaşırır .. Bu demde bin âh eyler her harf Bin inilti işitirim tâ derinden . Vakit yaz sonu, önümüz bahar. Bahar ki ne bahar ! Yine eskilerden bergüzâr kelimeler sıralayacağım ardısıra -şuursuzca ... Sen yine maşukluğu tadacaksın Her feryad-u figanımla. Yine isimsiz kalacaksın her şiirimle. Yakıştıramadım sana hiçbir ism-ü fâniyi ... Yine her yaprak kuruyup düşüyor dalından Ve ben alıyorum yine onu Sen diye Seve seve . . . Züleyhâ’lık neydi? Züleyâ kimdi? Züleyhâ her bahârı O diye selâmlamaktı Tüm şiirleri O’na yazılmış sanmaktı. Hangi dertten aksada çeşmi, -sonunda O’nun sızısıyla k o r olup y a n m a k t ı. Züleyhâ idi her yaprakta O’nu gören Her kokuda O’nu anımsayıp, Her ağıtta O’nu duyan.. Sükut-u aşk’tı insanı bu denli yakan, y o k eyleyen. Şimdi sorarım sana nedir merâmın -bu ism’ü âciz biçareden Herşeyi S e n i k e n Herşeyiyle S e n i n k e n . Şüheda Nur Ulupınar 28.08.13 |
Şiirinizi Beğendim...