YANGIN ÇİLEĞİ
solgun bir melek ağlıyor
dekoltesinin derininde gece gizlerken günahları kıdemli ellerinde pembe çamaşırlar yanıyor yağmuru kirletilmiş gök kuşağı kavislerinde. sıfır moleküllü ‘hiç bir şey’ler kendi çilingir sofralarında sek içiyorlar günsüz sefilliklerini. yangın çileği çığlığını tutuyor bu detaylı sessizlikte iç kanıyor yüreği;yine ‘kan akıyor kendi içine’. şizofren düşlemesidir,yandığı çileklerin. |