Adeviye

gecelerime bir çığ devrilir bakışlarından
binlerce kız çocuğu düşer gözlerime
ıslanır gülümseyişlerim
parçalanır mahzun...

yıldızları taktığım saçlarındı
geceden siyah
geceden siyah bakışlarınla ay ışığımdın

Adeviyem
doğdunya bugün
kollarımda senin ağırlığın vardı tüğ kadar hafif
bir de o güzel sesin billur ve naif

gelecek günlerin yalnızlığınamıydı
o hırçınlığın
neden uzaksın şimdi...

boş kovanları gibi sokaklarında Necef’in
nerede
kime vuruldum
parçalandı adımlarım
metruk binaların sıvası düşmüş duvarları gibi
yalnızlığıma özdeş

senden bir parça taşıdım hep içimde
sen bilirmisin Adeviye
o kız çocuklarının yüzlerinde ve kollarında
şarabnel parçaları vardı
yürekleri
tıpkı benim yüreğim gibi ürkek
ve yaralı
özlemleri
toprağa kavuşma günü gibi
saniyede düşen milyonlarca yağmur tanesi

yağmurlar Adeviye yağmurlar

seninle gittiğimiz günü hatırla
üşüdüğünü gördüğümde
işte tamda bu durakta akşam üstü ve yağmur sağanak
Halfelik’in ışıkları solgun yanarken
seni nasıl sarıp yüreğimin ateşiyle
ısıtmaya çalıştığımı hatırla

senin için geldiğim şu noktada
hala senin o günkü kadar annenim Adeviye

seni benden liğme liğme kopardılar
kavuşma gününü beklerken
kirlenen yüzüme hasretin düşer
izleri
şarabnel parçaları gibi yüreğime savruk
derindedir yarası
o kadar derindeki Nevada’daki gibi koca bir kanyon
görünen yüzü
görünmeyeni ise
senin gözlerin kadar karanlık bir uçurum


Adeviye

gecelerime süreyya devrilir

bakışlarından binlerce kıvılcım düşer yüreğime
hırçın esen rüzgarları gibi Arzep’in
nerede
kime savruldum
parçalandı mevsimlerim
kuruyup dalından düşen yaprak gibi
çarasizliğime özdeş

militan düşler kuruyorum şimdilerde
barut kokan ellerimle
sensizliği oğuşturuyorum
dinmiyor hasretin

bahar geldi işte
eriyor bak Ararat

eriyor kardan adam
öyle yakıcı bir rüzgar ki
eriyor k-ardan kadın ve soluyor kardelenler

Adeviye
neden uzaksın bana

gün batarken vuruluyor cümlelerim
cevpsız kalan bir yığın soruyla

Adeviye

gecelerime terkedilmiş bir şehir devrilir
ve binlerce kız çocuğu düşer gözlerimden

ıslanır sokaklar

geceme zıt bir ağartı

tan yeri

ezansız
öksüz kalan minareleri gibi Ayasofya’nın
nerede
kime sustum
parçalandı isyanım
kendime yenildiğim savaşlarım kadar yorgunum

ihtilalimdir uzak kalışın
senin uzak kalışın
terkedilmiş bir şehir Adeviye...

ahucan


05 mayıs 2014