bugün
paslanmış bir şiirimi buldum kitap arasından
biraz yıllar serptim eline yüzüne
beki de biraz parlar diye
yarı kırık bir tahtadan bavulum varmış
galiba,ankaradan hergele meydanından alınmış
tren istasyonundan bahsediliyor dizelerinde
şimdikilerden olgunca yazılmış



buz tutmuş çeşme başı diyor,sanki pamuk tarlası
kuşlar yerlere düşüyor ayazlarından diyarın
bizim eller olmalı,lise yılları tarih konulmamış
nasıl da iz koymuş sarı saman kâğıdına
bel bağlanmaz dağların yaman fırtınası



kan toplamış parmak uclarım zemheri bastıkça bağrına
uykuyu unutmuşum açlık zaten mihmanım
çoktan gitmiş demir çekenler,içine çökmüş bastıkları yerler
hacet var mı yara almaya,zaten alnımıza sürülü
ne zaman yaylılar gelir,ne zaman şafak söker



bozyılandan farkı yok kızılırmağın her kıvrımı bir pusu
geçitlerine faklar kurmuş gelinlik sansınlar diye beyazlardan
adım atasın gelmez,fer kesilir gözlerinden ölüme yatasın gelmez
beden cılız,kızıldağ idalarına cüce
erir çocukluğum çiçeksiz akasyalar dibinde
çatlar ortasından buz bölünür,kış bölünür,hayallerim bölünmez



kaç kamyoncudan köfür yedin kulebi cahit,o şiiri yazarken
hangi kitabımı yoklasam,toz bulutu yutuyor siyah-beyazlarımı
tekerlek altlarında kalıyor,terzinin geç verdiği takım elbiselerim
ne dil heceye geliyor ne de gün zamanında geceye
değil mi berivan
sen aklıma gelmedikçe,paslı şiirler kazılır mı












kasım