gerçek nedir ki doğrumudur eğrimi
bu alemde neyi neden tutuyoruz ki
yetti artık hayali yoğurmak gereksiz
yaş ilerledikçe hayalde görünmüyor
çıkınca ortalık yere gerçeğin tüm yüzü
hayat alavere dalavereyi hiç kaldırmıyor
hakikatler izin vermiyor ki
yaşlı bir beden nasıl kaldırsın ki

düşündükçe heyhatlar sarıyor tüm etrafımı
elerime hayrette bakışta duruyorum
her anın ne kadar değerli olduğundan mı
her şeyi sık eleyip sık dokuyorum
düşünüyorum da nelere boşu boşuna meyil bağlamışız
bir anda çözülüyorum
olay olay içimde eriyip parçalanarak
oysa ne denli de kolaymış
Allahın ipine sımsıkı sarılmak

çocukluğu ne tez atmışız yüreğimizden
erkekliğe sarılarak nede hevesliymişiz büyümeye
o küçücük beyinlerle
oysa o saflığı bu güne taşımak nede kolaymış
içimizde kalan çocuk saflığında yaşayarak
şeytan çocukluğa yaklaşamazmış
çocukların çelik çomağından tırsarmış
zira gözlerini onlar çıkarmışlar tek gözlü şeytanın
çocukluğuma şükür ki içimde bir lahzası kalmış

kör kütük oldukça ruhum hemen beynim sulanıyor
şükrü tutuşum da canlanıyor
aciziyette geçen ömür içinde tüm hatalara rağmen
affın varlığına yalvarıyorum
ölümde ne ki
ölümden korkmadım ki ben
Allah’ımın rızasını alamamaktan korktuğum kadar

Mevla’ma asi olmanın cehennemi içimi yakarken
tüm umutsuzluğuma rağmen
şefaat müjdesinin hikmetini yakarışıma ekliyorum
ve umudumu hiç mi hiç kaybetmiyorum
ölümün varlığına inat
Allah’ımın o affedici varlığına sımsıkıca sarılıyorum…




(28.04.2014) AZAP…