LUNATİÇ / 2Bir masa duruyor Odanın ortasında Kanına girmiş bir şiir Adımı astığım duvar Resimde bir kadın Resimde yağmur yağıyor Ellerim ay kesiği Kırık bir gece Dağılmış şehrin gövdesi Bekle beni Eteğine gül çiz Tanrıya komşu bahçen Buz tuttum gözlerim Ne güzel siyah unutkan Bakma bana öyle kül Kızıl ateşim Yüzüne sürgün Adım yok benim Sen neden hep böyle geç kaldın Saatin kum- sırat bıçak, mavi soğuk Üşürüm kendime sığmam Öyle ayazdın ölürken gecem Seni severken dur, gitme Gölgem bıçaklandı Kimse bilmesin Sonra üstümü örtersin Eteğinle gül desenli Belkide öpersin, aklanmalıyım İşte ateş-ayaklarımda tutuşup kalbim kuyu Ve toprak-su, ay Özlediğimde sen İçimde kör Bıçak sus Etimde çürür Yokluğun Cürüm Cismim mağma Sesim La Adım Ra Ölümü öldürdüm Ben katilim sevgilim Kör bir bıçağım ben İlk hasım kendime Şüpheli kör düğüm Üflenmiş külüm ganj’a Yaşam ve ölüm Kutsal bir Çarmıhım ben Yüzüme çakılmış isa Feodal bir yalnızlığım Hayat buysa... CC |
yagmurdamlasıı tarafından 3/23/2015 10:37:43 AM zamanında düzenlenmiştir.