Özlem denen karaborsada
Satılır oldu hislerimiz…
Aşk denen adı var, kendi tanımlanmaz,
Herkeste farklı yaşanır,
Yaşarken çoğu zaman anlatılmaz,
İçini bir derya kaplar,
Çırpınır boğulursun,
Acı yüreğini dağlar,
Kendi kendinin kölesi olursun.
Onunla bir dünya olursun severken,
Ayrılırken, haykırırsın inecek var, durdurun,
Çoğu duymaz, anlamaz içindeki boşluğu,
Geceleri yatarken gözyaşlarına sığınırsın,
Ölümsüzlük üzerine edilmiş olan yeminler gelir,
Yorganı çekersin başına,
Bir çocuk gibi ağlarsın hıçkıra hıçkıra…
Ta ki ne zaman acı küllenir,
Aşk bitti sanırsın,
Kaç, dersin kapkaççılar çıkar karşına,
Hayır diye haykırırsın...
Bedeli parayla alınmayacak kadar çok seversin…
Belki hayatından bile,
Bir gün gelir terk edilirsin,
Anlamaz seni, sıradandır belki önemsiz,
Beklersin geleceğini ümit ederek
Ve bir gün gelir, Mecnunun Leyla’sı gibi,
Ama Mecnun tanımaz Leyla’sını...
Aşkı için dolaştığı çöller olmuştur Leyla’sı,
Acılar karaborsada şimdi,
Acımaz olmuştur hisleri...
Özlemler Mevla’ya doğrulmuştur,
Yüce olan tüm aşk gibi İlahi Kudreti bulmuştur.
Aşk içimizdeki cevher,
İlk önce insanla başlar, İlahi Mevla’yla biter,
Erdemidir tüm erenlerin,
İlahi aşktır mutlu eder,
Sevenleri, sevdiğiyle kavuşturur,
Mevla’da buluşturur...