Fırsat buldukça
küçük kağıt parçacıklarına yazıyorum
gözlerimi
ellerimi
kalan nefesimi
Etrafa savuruyorum sonra
Savruluyorum
Martıların kanat çırpışlarının esintisinde
Baltık Denizi’ne düşüyorum defalarca

Kaybetmeden önce
siyah beyaz bir kareye sığdırmıştım kendimi
ve çerçeveleyip asmıştım duvarıma
Bakıp duruyordum
”Bu bendim” diye unuttukça
İyi geliyordu zaman zaman hatta
Sonra nedense kayboldu o kare de

Gelsen görsen beni
beni bana anlatsan
papatya kokan şiirlerinle
Gelir miyim kendime?

Çığlık çığlığa susmuş bir cümle çıkar ara sıra
Galata Köprüsünde tutulan balıkların karnından
Bilir ki karnı yaran çatlak ellerin sahibi
O benim kuzey kutbundan göz kırpan

Bilmediğin bir özlem peşinde
dolup taşan
yıkan geçen bir sevdayla
sevme beni
Sen sevdikçe harflerimi kaybediyorum
ve balıklar aç kalıyor