Ve yalnızlık...Uçurum kenarında yaşarsın aşkı. Ve geriye cansız bir beden kalır nefes alan. Adına hayat dedikleri, En büyük oyundu ölüm, Kazanan yoktu. Uyanmak istemediğin günler birikir, Ve üşürsün anlamını bilmeden, Ne aynada baktığın yüz sana tanıdık gelir, Ne sen kendini hatırlarsın. Karanlıkların gibi, Yorgan altına sakladığın gözyaşları, Nefret eder senden, Sana kalanlara.. Vakit gelmişse, Yarın gider başka bir yarına. Saçlarına hayal bağlarsın, Hayat hakedeni vermez, Kalbini ilk sevmiş ona verirsin, Hayat izin vermez. Yalnızıktan kaçarsın, Başka bir yalnızlığa. Ve olmadığın herşeye dönüşürsün, Vedadan kalan bir kaç gözyaşınla. Gidemezsin. Gitmek kalmak için vardı. Hayat ölmek için, Sevmek terkedilmek için. Bir yığın acı birikir, Ve insanların senden aldıkları kadar, Ellerinde birşey kalmaz. Vakit geldi mi ? Şimdi yoktur. Zaman esir olduklarınla, Hayat yaşadıklarınla, Vurur seni. Bir kez daha. Bir kez daha. Adına güven dedikleri şey, Beyazın üzerinde kirlenendi. Bak etrafına. Dört duvardı dünya. Boyanmış türlü türlü renklerle kaplı, Mutluluğun yalnızlığı getirdiği kadar, Sahip olmak, Birazda onda yok olmaktı. Efsaneydi anlatılan aşk, Peşinde koştuğun o his, Sürükleyendi seni. Ve gitmekti satılmış bir biletle, Dünyadan başka bir dünyaya, Ölüm kadar. Artık korkuyorsun. İndirdiğin her maske, Sana yeni bir yüz gösteriyordu, Ve hayat öğretiyordu, Öğrenmek istemediğimiz o her acıyı. Mutluluk diyorduk. Şimdilerde gidişini izlediğimizdi, Kalanın verdiği payla beraber. Aldığın nefes. Ve ne zaman düşecen hissi, İtiyordu seni o yere. En dibe. Ve yalnızlığınla, Uğurluyordun kendini, Senden başka bir mezarlığa. Parça parçaydın. Hayat adına yakışmayacak kadar, Yaşatmıyordu. Ve mutluluk Hiç o gelmesini beklemediğin o anda, Zaten gelmiyordu. Ve biz günleri devirdiğimiz bir aşktan, Ölümü özleyen bir sevgili yaratıyorduk kaderimize. Yaşam kadar ölümü, Ölüm kadar yaşamı sevemiyorduk. Arada kaldığımız bir hayatta. Hayat. Adına yakışmayacak kadar hayattı. Yazmaktan korktuğum sen, Hayat kadar ölüme sadıktı. Her gün öldüm. |
Ve ne zaman düşecen hissi,
İtiyordu seni o yere.
En dibe.
Ve yalnızlığınla,
Uğurluyordun kendini,
Senden başka bir mezarlığa.
Parça parçaydın.
..........................
.........................
Hayat.
Adına yakışmayacak kadar hayattı.
Yazmaktan korktuğum sen,
Hayat kadar ölüme sadıktı.
Her gün öldüm
NİCE KÖTÜ ADAMLARIN YÜREĞİNDE İYİ ADAMLIK GİZLİDİR. HABERİN VARMI KIYMETTLİ ŞAİR. ŞİİR GÜZELDİ VE HER ÖLÜMÜN SUNUCANDA BİR DİRİLME HAKİM Dİ Kİ, ... İnsan bu rahme düşer dirilir, dünyaya düşer dirilir, ölümle buluşur dirilir, ahirete göçer dirilir, her gün öldüm mü dedin, işte her ölümde bir dirildin... Geliş ve dönüş mü; ondan yine, yine ona yönelişimdir yoksa ne... Evet, kendisi kendinde KÖTÜ ADAM ya olabilir, ya bende ki sen mi, en İYİ ADAM dedim ya yani bilmem anlatabildim mi ki? Şiiri okudum ürkütücü yazılsa da kötülüklerin altında bir güzelliklerin resmini görmek vardı mükemmel ötesi gibiydi... Şiir güzeldi hem de çok, yazan mı o da mı desem bilmem, fakat o KÖTÜ ADAM. Şiirde içerik ve anlatım harikaydı ve muhteşemdi kutlarım selamlar...
CemalettinGÜRPINAR tarafından 4/15/2014 11:04:04 AM zamanında düzenlenmiştir.