Aşk kıyısında topladıkların.
Vazgeçmicekmiş gibi vazgeçtiklerin.
Silinen küçük hatıralar gibi.
Gidişini izlersin.
Senden gidenlerin.
Geri dönmezler.


Kırılır hayat.
Çocukluğun gelir aklına amansız.
Yakar seni o öpüşler.
Dudaklarından intikam süzülür.
Kalbinden yangın.
Çaresi yoktur.
Bitmesi gerektiği gibi biter herşey.


Son sözüm.
Ölüme armağan ettiğin nefesler.
Şiddetli sevdiğin heyecanlar.
Ve kayboldukları gibi,
Aramaktan korktukların.
Sarhoş ederdi hayat seni.
Kadehlerin taşar.


Umuduna sıkılır her kuşun.
Bir bakış.
Yüzlercesi.
Ve tekrar ettiğin yeni günler birikir
Yılların senden gider
Ve sen gökyüzünden ararsın yerin dibine gömdüklerini.
Ruhlarını çarmıha gerdiğin gün.
Bir kaç çivide kendini saklamıştın.
Unuttun mu


Sonraları en çok öncesini seversin.
Anıların hesap sorar.
Bela olur sana yaşadıkların.
Yanında gezdirdiklerin.
İhanet yüklü bulutlar devrilir üzerine.
Yelkenlerin yalnız
Liman aramaktan korkarsın.
Demirlediğinde kaybetmemek için birşeyleri.



Sesinde yalnızlık vardı kadının.
Ve adam tebessüm ediyordu.
İkiside kaybetmiş.
Kazandıklarını sorguluyor.
Ve adam gitme demek için
Kaldıklarını feda ediyordu hayat adına.
Aşk adına bir kaç kırıntı.
Hiçbir zaman aşk değildi.


Yalnızlık.
Gözyaşların kadar acı çekmezdi.
Günlerin hiç yaşanmadığı günlere dönüşür.
Cenneti düşünerek yaşadığın cehennemler birikir.
Biz arafta kalmış gibi
Merhamet beklerdik günahlarımızdan.
İlk başta affedilmek için.


Gökkuşağını tutabilmekti sahip oldukların.
Her renge farklı bir anlam yüklediğin.
Bir daha dönmeyecekmişçesine kaldıkların.
Gitmiyordu o yolun çilesi.
Yazdığın şiirleri kurban etmek gibi,
Hayat bir neşede siliyordu
Bin hüznünü.



Rüya.. bitti..
Şimdi güneşten nefret etme vakti.
Yarınlarından korkma.
Hayallerini hatırlama vakti.
Teker teker unutacakların,
Ve çok oldu öğreneli hiçbirşeyliğini.
Doğru olan gerçek olmayandı.
Yoksa yasakları sevmek.
Sevaplarından her zaman daha gerçekti.



Yalanlar süslü bir maskeydi.
Kuşandığımız ilk silah.
Ve kendimizi öldürdüğümüz tek taraflı cinayetti.
Şimdi gözlerine kent demiş kadar,
Şehir mezarlık dolu.
Ne yaşayan var, ne ölen.
Ne unutan var , ne seven.


Zamandan seç kendine bir unutulacak.
İşte o hergün yaşanacak.
Sen aklınla unutmuş kadar gerçeği,
Ben kalbimle sevmiş kadar yalanları,
Adı olmayan yaşadıklarımız,
Ve sessizce uğurluduklarımız için;
Oysa tek dilekti mutluluk.



Zaman benim olsun,
Kalan senin.
Hayat düşürmek için kaldırırdı yerden hayallerimizi.
Şimdi öyle bir veda giyin kendine,
İyi baktıkların,
Artık hiç olmayacak.


Vesselam