Bir kâzânın ardından
Bir kâzânın ardından
Sağ kaldım ama kader buya O âna tutula kaldım Sarsıldım ama kader buya Zamanla anladım Sevilenden önce seven yanarmış sandım Seven anarmış ki hâr kaplarmış sevilenin yüreğini sandım Mecnun Leyla demese Leyla buyur demezmiş sandım Yanıldım Yanıldım ki veda etmek düştü gönlüme Can bildiğim el çıkınca el’veda demek düştü dilime Oysa ne vardıysa bana ait verdim Ne haksa bana ait sana bildim "El deymeden göz deymeden helâlime" Bir sana açtım sinemi de Züleyha nın yükünü yüklendim Iraklığı bir çırpıda budadım Nefesini nefesimle selamladım Rüzgarla dua yolladım Ferhat gibi dağları yol eyleyip Bana geleceksin sandım Yılın, ayın sayısını tutmadım Dahaki zamanın nasıl bu ana geldiğini anlayamadım kaderimdeki Kâzânın şükrüne ermenin huşusunda Bir yalanın yatsısını tutamadım Şimdi bir yalanın yatsısında Kazaya kalmış kendime olan borcumu ödemeye çalışsam ne fayda Ben farklıymışım Ben senin o baktıklarından çok farklıydım bilemedin Bir olandan haya ettiğimden Helâlime deymeyen gözlerime Senide yasak eyledim Helâlime deymeyen ellerime Senide uzak eyledim Ama gönlümdeki tüm sözleri sana vaadeyledim Sana ait nanca söz varsa benim bildim Ben farklıydım senide benim gibi sandım Yanıldım Anladım ne söz bana gelecekti Nede beni bana bildirecekti Ve bunu bana bildiren yine sen değildin El’veda Canım bildiğim el Elveda S.K |
yahut hiç sevmeseydi
Tahir ne kaybederdi Tahirliğinden?
Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.