İÇİMDEKİ DÜŞMAN, 'HÜZÜN'Yıllardır, içimde yüzsüz bir hüzün, Gönlü mesken tutmuş, oturur, durur Dostça bir bakışı, bir güzel gözün Yönelse, kıskanır, hemen durdurur, Sevdâsına özensem bir güzel yüzün Yaşımı, örs gibi başa vurdurur. Söndüğünü görse, yaktığı köz’ün Durdurur zamanı, geri döndürür. Hiç tadı kalmadı şarkının, sazın; Ne keyif aldırır, ne tat aldırır, Mutluluğu bulsam, hiç vermez izin, Kiniyle, hıncıyla ona saldırır. Düşmanıdır sanki baharın, yazın, Yalnız ’kara kış’a selâm verdirir. Tek dostu, sararmış yaprağı güz’ün O da,zâten bana ’hüzn’ü andırır. Hasretinde kaldım sohbetin, sözün, Ne kendi güler, ne beni güldürür. Bir zâlim yanı var ondaki öz’ün Kendi ölmez, ama beni öldürür... Ünal Beşkese |