DÜNYA EMEKÇİ KADINLAR GÜNÜ…
8 Mart 2014, 02:30
Üfleyerek yemeye çalıştığımız "köbete" tepsisini mutfaktaki sobanın fırınından çıkarırken, eli yanmazdı... Yansa da anlamazdım.... Dayanamaz ve çocuk aklım ile “Anne, elin yanmıyor mu? Acımıyor mu?” diye sorardım… Sorduğum soruya “Balam, anaların elleri ve yürekleri doğmadan dağlanır; acıdığında yanmaz, yandığında acımaz” diye yanıt verirdi… Anlamazdım… Peşinden eklerdi; “Anlayabilmen için, benim gibi "ana" olman lazım, değilsin ki..."

Annem, Türkiye’ye göç etmeden önce sanırım ilkokulu bitirmiş Bulgaristan’da, kim bilir belki de bitirememiştir; inanın, tam olarak bilmiyorum… Cahil olmasına rağmen ve bazen, öyle sözler söylerdi ki bize, anneliğe dair, kadınlara dair; anlaşılmazdı, anlayamazdık…

“Dünya Emekçi Kadınlar Günü” için en uygun şiir bu olmalı diye düşündüm… Herkes gibi doğan, “Emek, en yüce değerlerdendir” sözünü diyenler tarafından dahi doğduğu günden itibaren hor görülen kadınlar, kadınlarımız…

Köbete : Bir Çeşit Tatar Böreği
Balam : Çocuğum

Kadınlar …
ve kadınlar,
bizim kadınlarımız; korkunç ve mübarek elleri,
ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle,
anamız, avradımız, yarimiz,
ve sanki hiç yaşamamış gibi ölen, ve soframızdaki yeri,
öküzümüzden sonra gelen,
ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız,
ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki,
ve karasabana koşulan,
ve ağıllarda,
ışıltısında yere saplı bıçakların,
oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan,
kadınlar,
bizim kadınlarımız…

Nazım Hikmet RAN

Annene yazdığın bu güzel şiir için en güzel yorum; bu olmalı diye düşündüm...

Günlerdir anne özlemi yaşarken
annemle dertleşirken beni duyduğunu hissederek
şiir sızlattı içimi
bir tek anneler bilir onlar anlar
cennetinden bile kucaklar değil mi şairem..

her dizesi

duyguyu yansıtan

üşüyen

ısınamayan bir yüreğin seslenişiydi

anneye