YorgunHeybemdeki tümceler yorgun, bitkin rengi olmayan baharlar muştulamıştı oysa, isimsiz anı bezdi korkulardan, kalbim benzi sararmaktan hissiz, ellerimin gözlere baksan renkli ama, fersiz gülüşler tiyatro sahnesi tozuna bulanmış maskeli bir yüz, hüzünsüz geçmeyen güz zerre misali umut, peşi sıra yalın ayak yorgunum sanırım! N. Vefa |