Uyan Ey Dost Uyan
Emanet, can kafesinde kuş
Kelebek misali ömrü Bir gün... Her gün doğmak zorundaymış gibi Ya da her gün batmak zorundaymış gibi Güneş... Ezbere hayatlar İbret almadan, tekerrür eden dünler Son uykudan uyanmadan Uyanmak gerek Sorgu sual zor geçecek Kan ter içinde Gözler korkudan gögermiş Pişmanlıklar o demde fayda etmeyecek Hakka döndür yüzünü de, gönlünü de Sonsuz mutluluk O’n da gizli Geç değil, inan geç değil O ki merhametlilerin en merhametlisi Sevginin en gerçeği Af makamı, affetmeyi seven bir tek O Sen yeterki dön yüzünü, gönlünü O’ na |
Başlığı altında ki bu kısa ama geniş anlam taşıyan şiir satırlarında gezinirken.
Yıllar önce okuduğum bir deyimi anımsattı bana.
Hatırımda kaldığı kadarıyla.
Kız çocuğu komşusuna annesiyle gitmişler, komşu sormuş çocuk nasıl diye oda demiş ki iyi iyi ama çok yara-maz.
Yıllar sonra anladım ki; annemin yaramaz dediği o mıcır çocukta o yıllarda sahiden yarası çok azmış.
Ya şimdi. YARAM-AZMIŞ?
O misali.
"Ne kıkırdamalar kaldı
Ne de gülüşmeler."
Yaşamın boyu hep arzuladığın güzellikleri yaşaman umudu duasıyla.
Kalemin kavi gönlün hep şen olsun.
"Ablacığım"
Hüseyin DAĞLAR