Üş beş kelimeyle yorumlanacak bir şiir değil bu.
Öyle basit, öyle sıradan değil hiç.
Bu şiir, bir başka olmuş,
duygular bir başka dile gelmiş cümlelerde.
Diyorum ki;
sesini soluğunu mu kesti yüreği şairin,
kalemi alıp başını kendi bildiğini mi yazdı acaba?
Çünkü,
insanoğlu,
bazen tercüman olamıyor duygularına, hissettiklerine de,
olayı akışına bırakıyor, teslim oluyor zamana ve acımasızlığına kaderin.
İşte o anlarda,
en çok o zalim ''keşke''ler yarenliğe soyunuyor hüzünlerinize,
en çok onlar çalıyor uykusuz gecelerin nihayetine gizlenen seher serinlerinizde kapınızı.

Ne yazmalı bilemiyorum?

''keşke
kal derkenki kalakalmışlıklarımı
senden bana kalamayanlara bağırabilseydim!



keşke
dönüşü olmayan yolların başında nöbet tutan
tüm keşkeleri
silebilseydim yeryüzünden
literatürden
ve hatta
keşke yazmasaydım diyeceğim
bu şiirden
keşke!''

Keşke,
şiirin dilinden kendimizi ifade etmeyi becerebilseydik.
Şair, iyi becermiş.

en acı çığlıktır keşke

ne bir adım öte
ne bir adım geri
çakılıverir kelimelerin dibinde



öyle ya da böyle
geçecek ömür bir şekilde
lakin geçmeyen ağrılar
insanın hep yüreğinde




sevgiyle