Gül Dalıgül dalı sustu sonra nasıl olsa alışılıyordu her acıya bir avuç kül kaldı nihayetinde o külleri aldı bastı ömrüne yüzünde çizgi kaldı kalbinde tırnaklarımın izleri bana bu dert oldu anlaşılır belki bir gün kırılan bir dal sesinin akşamın serinliğin boşluğunda çarpıp bir duvara bıraktığı ah izi o duvar benim |