İNSANLAR...Kanadımı kırdılar Seçtiğim yollar hep zordular İnsanlar acımasız Kalbimi amansız Acılarla kavurdular Gözyaşlarımı bir hiç uğruna akıttılar Hesaplarını mahşere bıraktılar Kapılarım perdeliydi Teker teker yırttılar Güneşe küstürdüler Karanlıklarda boğdular Fırtınalarda sürüklendim de Tek bir el uzatmadılar Sevdiklerim birer birer kayboldu Yıllarım büyük bir yitik Herşeyimi verdim halbuki onlara Geride kalan bir et birde kemik Zamanı bana düşman ettiler Hafakanlara ise dost Her geçen saniye sanki bir ok Her yerimi delip delip geçtiler Pembe ümitlerimi toz duman ettiler Hayallerimi enkaz yığınlarına çevirdiler Beni enkazın altına gömdüler Yollarımı kestiler Yaşadım nefes aldığım için hayatta Etrafımda her attığım adım da onlar da vardı aslında Kimi sızım oldu Kimi kabusum rüyamda Bir sandaldım kırdılar yelkenlerimi Açık denizlere ulaşamadım Bir kuştum kanadımı kırdılar uçamadım Bir güldüm vaktinden önce soldurdular açamadım Ömrümce Rabbim seni aradım Her baktığım yerde sen vardın Seni buldum ama seninle olamadım İnsanlar bir imtihandı vesileydi belki Hz Eyüp misali yaralarıma Şifa sendeydi saramadım yaralarıma Hz Hamza gibi kuvvetli değildim insanlara Hz Ali gibi yoktu kılıcım savurmaya Hz Ömer gibi bağlanamadım yoluna Geçmişimi ardıma atamadım sonunda gerilerde kaldım Beni diri diri gömen insanlarla. CANSU MENGENCOĞLU |
Kelimeleri ve imgeleri sanki bir köşetaşı gibi yakışmış yerlerine
Ve konu mükemmel seçilmiş
Ama şunu bil ki değerli şaire
İnsanı en iyi yaratan bilir ve insanı yaratıcının tarif ettiği gibi tanımak lazım
Aksi halde yanılanlardan oluruz
Bu konu benim üniversitede tez konumdu
Tebrikler kardeş