İki KişiSenin değildi bu hayat. Baktıkların sadece değişenlerdi. Ve gidenlerdi, Her birine tebessüm armağan ettiğin, Ve gidenlerdi, Her birine tebessümlerini verdiğin. Senin değildi bu hayat. Bu aşk. Bu acı. Saatler çalışmazdı vakit geçerken Hayat durmazdı bir yolsa eğer, Sen yolcu değildin anılarına gittiğin, Umudunu terkettiğin Çok uzaktı ; Baktığın yarınlar. Senin değildi bu hayat. Maskelerdi sevdiklerin Maskelerce sevdiklerin Değişiyordu sadece değişmez dediklerin. Ve erteleniyordun yine Yine mi derken, Azaldın, Gün geçtikçe arttım derken Artık’tın sadece Ayrılıktın boş bir sayfaya bakan. Senin değildi bu hayat. Kimsesizdi hayallerin Kalbin o değildi. Gözlerin uzaktı Ve ellerin bir şarkı gibi, Terkedilmeye benziyordu en çok. Senin değildi bu hayat. Kısa şiirlerde anlattıkların. Kimsenin okumadığı sayfaları yırttığın Ve geçmişe bakıp, Neşesiz bir küfür savurduğun Geçmeyendi o geçmiş. Her saniye üzerinden geçendi Senin değildi bu hayat. Fırtınalarda boğuştuğun Herkesin limanında mola verdiğin Ve en çok sevdiğin, O da değişiyordu zamanla zamana seni O da gidiyordu zamanla, Hiç gelmemiş kadar. Senin değildi bu hayat. Lekelenmiş beyazların. Ve sayfalarca nokta konulmuşluğun Ve hiç hatırlanmadan unutulmuşluğun Payın yoktu mutluluktan bir dilim Bu hayat senin değildi. İçinde yaşadığın. Biraz hatırlanmadığın gibi günler. Her güne uyandığın. Senin değildi bu hayat. Senden kalanlarda. Vesselam. |