Kan
kan akıyordu
kan öksüz ve yitik düşüncelerimizden uzayan yolların bitmeyen bekleyişlerinde açtık müptezel gecede titreyen mumun etrafında toplanmıstık üşüyen ellerimiz degil yüreklerimizdi koyu kahverengi gözlerinde öfke ve sonsuz sefkatle zamanı ikiye bölen bir kadın vardı kimsesizdi sessizdi suskunlugunda çıglıkları yaran açlık ve apansız gecede yüregi sessizleşen benim diğer yarımdı ölüm kokuyordu çiçekler saatler bela saati biz yine dövüşmeye hazır kanlı yüreklerimizde inceden bir sızı ve sen anlamassın böyle geceleri çaresizlikte bir mapusluk bir adam öldürmek hiç yoktan yere sıkmak yüreği sıkmak öldüresiye |
oldukca hoş anlatımlı
melek kadar saf ve tamiz
duygularla yazılmış kutlarım