Veda peronlarında unuttuk kimliğimizi
Hatıralarımızı da.
Öyle hızlı uzaklaştı ki trenler,
Zaman kayıp gitti raylardan.
Tren bacası gibi sardı başımızı kara dumanlar
Gözyaşlarımızla çıktık en uzak seyahatlere..

Naif ıslıklar tutturmuş, ölüyoruz bilmeden
Bacaklarımızdan tutup mezara çekiyor aslında;
Gülücükle karşıladığımız yaş günleri.
Bir yaş daha uzaklaşıyorum senden oysa.

Santimler ekledik raylara;
Kilometreler biçtik.
Yağmurlara salmışken engin gökyüzünü
Camlarımız da buharla kaplanmış
Retinalarımız gibi.

Aslında bizi anlatmak ne kadar zor bilsen
Yok olan bir şeyi varmışçasına anlatmaktan bahsediyorum
Şu trenin aştığı dağlara bak,
Bir de benim gittiğim yola
Uzaklaşamıyorum Esila
Beni tutup bırakmıyorsun ya
Raylar çiğnesek te;
Hala aynı perondayım ben.