ateşin çocuklarısoğuk bir güne düşen güz çocukları ağıt söyler terden damlayan ateş ateşe har alın teri güneşi eritir bakır renkli ten tende emeğin kiri , kir pas örselenmiş bir ömre bedel ateşin çocukları çiğdem öpücü üşüyen ömür ağacında zamanın sarnıcından bir tutam alev sarkar aleve tutsak bakır renkli tenleri kavruk ne zaman ağlayan bir çocuk görsem sol yanıma alev düşer Amed ağlar ben gibi bakır tenler ürker zamanın son durağında bir tutam yaşam çember içinde koşan küheylanlar ve aleve tutsak kelebekler gibi ömür kanadı yanık bakır tenli alevden çocuklar mahmudiye düzkaya |
Ellerine ışıkları alıp yürürler
Bakmazlar arkalarından gölgelerinin gelip gelmediğine
Tebrikler...harika bir şiirdi
Ateştendi..
Üflemek ile sönmeyen