Bitti dediğim yerde yeniden başladım sana..



Hep öyle olmaz mı?


Bir kitaba başlarsın tesadüf eseri
ilk başlarda içinde ne olduğunu bilememenin tedirginliği..


Sürüklenerek bir garip ülke de açarsın gözlerini
tanımaya çalıştıkça
asıl rollere bürünürsün birden
ne hissederlerse o geçer içinden
sen senden geçersin istemeden.



Öyle bir sürüklenirsin ki esen boran rüzgarında
gece gündüz demeden hatim eder gibi yutar bitirirsin günleri
ve bir gün biten günler gibi
kitap da biter..


Sonuna hazırlıklı olmadığın
müthiş bir finalle sarsılır
inanmaz gözlerle bakakalırsın
herkes gibi şaşkınlıktan nasibini alırsın.


Önce arkana yaslanır
kapatırsın gözlerini...


Sindirmek ister gibi yutkunursun bir kaç kere
sonra inanmazlık sarar bir hale gibi etrafını
aniden açarsın gözlerini
sana kalanı eline alır tartarsın hafifçe
ağır mıdır gerçekten?


Dudaklarının kenarında
tadı damağında kalanların o buruk gülümsemesi
yavaşça tekrar açarsın kitabı..



Bu sefer
ilk okumaya başladığın gibi
hoyratça, korkusuzca değildir ellerin,sayfaları çevirirken
yer yer göz yaşının ıslaklığı sayfalara damlar
elinle süpürürsün
kirlenmesinden korkar gibi
daha üç beş sayfa da bırakırsın kenara
kolayca eskimesini istemediğin bir eşya gibi
üzerini örter daha sakin olduğun zamana
daha sevecen olduğun ana kadar beklersin


Alışmışsındır varlığına...


Geceleri hemen baş ucunda yanan abajur gibi
seni koruduğuna inanırsın karanlıklardan
elini uzatsan tutarsın
senindir o
senin dünyan
görünmekten hiç utanmadığın anadan üryan.




Birden biri alır elinden
ya da taşınırken başka bir şehir’e
kaybolur ortalardan
bulamazsın.



İçinde bir boşluk
kalakalırsın ortalarda
elin alışkanlıkla ne zaman komodinin üzerine gitse
boşluğu kavrayan parmakların acı içinde geri döner
boşalan yerine
korku içinde bakarsın boş kalan ellerine.



Ben işte tam o anda yeniden başlarım seni okumaya
kaybettiğim o sonsuz Ülke’yi bulmaya.



Ayvazım DENİZ