Bir Sevgi ÖyküsüBir sevgi bulamayıp Yalnızlığa alışıp Naçar kalmıştı yürek Aklında bile yokken Gözleriyle gülerek Çıka geldi bir melek Önce kum tanesine Sığdırdı sevgisini Sevda acemiliğiyle Bilerek bilmeyerek Kumdaki küçük sevgi Büyüdü günden güne Çıktı istiridyeden Ben inciyim diyerek Olanları görünce Şaştı kaldı balıklar Deniz mehtaba sordu Bu nasıl şeydir diye Mehtap dedi gülümse Gülümse bu sevgiye Ders olsun sevmeyene Güzeli görmeyene Böyle bir güzelliğe Baka kalsın alıklar Ilık bir meltem esti Kucaklaladı sevgiyi Rüzgar olunca sevgi Acı düştü denize Söndürdü fenerini Günlerce matem tuttu Kor oldu, alev oldu "Sustu kalabalıklar" Dinmeyince acısı Birden azdı dalgalar Yok oldu yakamozlar Ama öyle büyüdü, öyle coştu ki sevgi Ne denizlere sığdı Ne de esti rüzgarla Dağ oldu, tepe oldu Yeşerdi çalılıklar Geçip giderken zaman Doğa dedi el aman Sevgi tınmadı bile Belli bu sevda yaman Yüreği doldu taştı Dağı tepeyi aştı Gök yüzüne ulaştı Ve Sevinç gözyaşıyla Yağmur oldu bulutlar İki yürek bir oldu, büyüttükçe büyüttü Dertleri hüzünleri, bir çırpıda öğüttü Dönüp bakınca kuma Onlarda şaşırdılar Nereden nerelere sevgiyi taşıyınca Gece gündüze dönüp Ağarmıştı ufuklar Heybeleri dolunca Kocaman bir sevgiyle Karınca kararınca Güzel bir yer buldular Öyle mutluydular ki Kanları kaynıyordu Yalnızlık girdabında Bitmişti kısır döngü Sevmesini bilene İlaç gibiydi sevgi Bir ömür aşk yaşayıp Mutluluğu buldular Yazan ve Seslendiren Mehmet Fikret ÜNALAN |
ŞİİR VE YORUMU ÇOK GÜZEL