manzum gönlüm mahzun öykünde bitiyor
hayrettin taylan
sirus yıldızın sır serisinde imgelere sarılırdı manzum gönlüm iç içe içilmiş bir yağmur gibiydi sevgi bereketin yeniden sevilmenin doğuşundaydım yeniden gelmenin sen kuşağındaydım aşk rengine bulanmış gülün seyrindeydim aşk seyrine içlenmiş , ömrün seyrindeydim göz rengine gelmiş,bakışların seyrindeydim sevmenin samanyolunda yarınların yıldız düşündeydim sendeydim, senden gidemeyen kendimdeydim 2… gözlerin söz öbeğime bilenmiş yeni mana uzaklığın zamanıma dokunan yeller gibi sıcaklığın özlemimi magmaya misafir eden anlar gibi seni anlar gibi anlatan anlatımın temasındaydım 3… sevmenin saadetinde asrın hüzne gebe algısıyım beklemeye doğmuş bir çocuk düşü gibi döşümdeydin hasretin intihar düşlerine yakın aynalar şehriyim sensizliğin gergefine sarılı anlar uçumuyum sen yoksan çok ben yanar, çok ben uçar sen gittikçe ben kubbeleri yücelir, yüreğime sen gittikçe ar gülün yanar, yar olur dikenin 4… yoğurmuş yokluğun, öğütmüş sevgin romanın ödünç karakteri değilim masalının hep kazanan keloğlanı da değilim bir efsanesiyim seni severek bir sen destanıyım seni unutmayarak bakir suların aziziyim tahkir emeller lorduyum julietin tininde ten dersi alan afrikalı leo’yum içim kara, gönlüm kara, yüzüm senden beyaz 5.. hayalin, küçük bir ikramısın aşkın, büyülü sevda yelisin ruhun atlasında tutku renginde kalan özlemsin t’ariflere ariflik duruşu sergileyen serin sırra k’ademiyim karakter coğrafyasında bilincin en yeni kentiyim tövbenin son sınırıyım, içimde özlemin derlenir hoşluklara düşen umudun doldurulmuş boşluğuyum |