hayrettin taylan




sirus yıldızın sır serisinde imgelere sarılırdı manzum gönlüm
iç içe içilmiş bir yağmur gibiydi sevgi bereketin
yeniden sevilmenin doğuşundaydım
yeniden gelmenin sen kuşağındaydım
aşk rengine bulanmış gülün seyrindeydim
aşk seyrine içlenmiş , ömrün seyrindeydim
göz rengine gelmiş,bakışların seyrindeydim
sevmenin samanyolunda yarınların yıldız düşündeydim
sendeydim, senden gidemeyen kendimdeydim

2…
gözlerin söz öbeğime bilenmiş yeni mana
uzaklığın zamanıma dokunan yeller gibi
sıcaklığın özlemimi magmaya misafir eden anlar gibi
seni anlar gibi anlatan anlatımın temasındaydım

3…
sevmenin saadetinde asrın hüzne gebe algısıyım
beklemeye doğmuş bir çocuk düşü gibi döşümdeydin
hasretin intihar düşlerine yakın aynalar şehriyim
sensizliğin gergefine sarılı anlar uçumuyum
sen yoksan çok ben yanar, çok ben uçar
sen gittikçe ben kubbeleri yücelir, yüreğime
sen gittikçe ar gülün yanar, yar olur dikenin



4…

yoğurmuş yokluğun, öğütmüş sevgin
romanın ödünç karakteri değilim
masalının hep kazanan keloğlanı da değilim
bir efsanesiyim seni severek
bir sen destanıyım seni unutmayarak
bakir suların aziziyim
tahkir emeller lorduyum
julietin tininde ten dersi alan afrikalı leo’yum
içim kara, gönlüm kara, yüzüm senden beyaz


5..

hayalin, küçük bir ikramısın
aşkın, büyülü sevda yelisin
ruhun atlasında tutku renginde kalan özlemsin
t’ariflere ariflik duruşu sergileyen serin sırra k’ademiyim
karakter coğrafyasında bilincin en yeni kentiyim
tövbenin son sınırıyım, içimde özlemin derlenir
hoşluklara düşen umudun doldurulmuş boşluğuyum