Hüzün, demirli vapur...

Bir gün elbet hasrete yelken açar
Yüreğinin yangınıyla birisi
Güverteden el sallar...

Gözyaşları sel olur akar da
Karşısında duramazsın...

Gölgende saklanır anılar
Sinsidir acı keder
Teninin kavruk çilesine
Merhem diye saramazsın...

Telef olmuş gözlerinle bakakalırsın
Geçip giden mevsimlerin ardından...

Ne zaman ki geceler kara kumaşına bürünür
Hasret’in hançeri sırta saplanırken
Mahşerin sokakları görünür...

Her aşk bir destandır ki yüreği dağlar
Mutluluk dörtnala uzaklaşırken
Buna iki kişi ağlar...

Ateş düştüğü yeri yakar
Yanmadan anlayamazsın...

Aşk’ın aklı bir karış havadadır
Yanık bir ezgidir küllenen ağıtlar gibi
Kucaksız kalan evlatlar ya da
Evladına hasret analar gibi...

Yanıktır şiirin isyankâr kalemi
Dizeleri yanmaktadır...
Gidene de kalana da hasretlikler acıdır
Ne kadar gidersen git anılar kalıcıdır...

Giden, vapurdan dökülen gözyaşı
Kalan, rıhtımdan akan nehir
Gidenlerin çilesini kalanlar bilir
Yar gittikçe karanlıklar çoğalır
Yar gittikçe yürekler erir...

Dalında kumrular sevişir çınarın
Gece gündüzüyle oynaşır
Siyah, beyazdan griyi doğurur da
Bir tek âşıklar yalnızca mahşerde kavuşur...

Hüzün, demirli vapur...



İsmail BOYRAZ