Kendimle başbaşayken

Yapayalnız kaldığım gecelerin

Sabah kuşatmalarında

Benliğimi arar dururum...

Gözlerimin suskun marazını

Bir dikmede içerken gurbet

Özgürlüğü, tutsak ülkemde bulurum...



Ülkemi iyi bilirim Ülkem de beni

Kimse bizi bizden iyi bilemez

Kıymetini gurbetteyken anlarım

Uzak ufuklarda buram buram

Hasrettir Akdeniz’in kokusu

İçimi sızlatır zamanın uğultusu

Suskun dereler gibi sızar ömrüme keder

Usulca kayar gözlerim çürük çarık yollarına

Gidişimi umursamamıştır belki ama

Yolumu gözler ülkem bilirim…



Ay ışığının iz düşümünde

Yıldız adağı düşlerde bıraktım ülkemi

Önüme gelene anlattım kuzeyini güneyini

Avucumun içi gibi bilirim

Dört bir tarafını, tel örgülü yollarını

İnsanlarını tanırım

Nelerini bilirim de söyleyemem

Utanırım...



İçimde çözülmez kördüğüm budaklanır

Başımı alıp gittiğim yerden

Gözüm kapalı gördüğüm ülkem puslanır

Yüreğimin düş kırıklarında

Yüzümü toprağına sürdüğüm

Yitik hatıramdaki harabem

Avuçlarımın arasından akıp giden ülkem var

Bulut olup yağacağım bir gün azar azar

Hiçbir dikenli tel ayıramayacak yağmurumu…



İsmail BOYRAZ