KENDİME BIRAKMA BENİŞu hayat denen Soytarı kapkaçlara verdiklerimin bedeli Berdelisin Diyetin ödenmiştir Yoksun yoksul takvimlere İstesen de İstemesen de Benimlesin N’olur tut Kendime bırakma beni Diplerinde Meçhûl-u fâillerin suçüstülüklerini besleyen Kuduz tırnaklarımdan Çekip alma gölgenin kurak tuzlu tenini Sana var olmaya Sana yâr olmaya yeminli İtalik duruşlarım bekler kapını Yobaz gülüşlü mevsimlerin Racim ılgıtlığına rağm Bilirsin Çok da akıllı değilim Biraz esrik Biraz devrik Az buçuk serdest Daha çok dılbeste Kendime bırakma beni Kırgınlıklarımın Tımar görmemiş ayalarına çiziktirdiğim İzdüşümlerinin sapağında Köşe başlarını tutturma bana Gecenin ayarsız yarıları Taze mezar kokan ellerimi Basıp üzerine Yemin ettiğim (c)anlar Tek ayak üzeri bekleşirken Ârâf’ta Mûsa’nın Sina’sına yağdırtma Sen özneli dilbâz bed(bin) dualarımı Ayaklarımın en yalın haliyle düşerim Levhalarını Çıkmaz sapaklara döndürdüğün sokaklarına Camlarında sapan taşı çığırtısı Kornişinden düşen perdelerinde Diline biber sürülmüş uysallığımın Yırtık yankısı Duvarlarında Kazığından kopmuş arsız yazılar Ayakkabımın teki Dış kapının ilk basamağında Her gece Gölgeni haramca sarmalayan parke taşlarında Şizofren saatlerimde Sana adadığım sayfalar boyu karalamalar Ve Dilimde Gelmişine geçmişine Yamulmadan düz giden Dimdik s’öven ıslıklar BİLİRSİN ÇOK DA AKILLI DEĞİLİM [ kalin |