Kalbimdeki konukKalbimdeki konuk Bu gün benim konuk günümdü kapımı ilk çalan hayalin ilk misafirimdin denedik elden gelenin en olmazını dikildi karşımıza gerçekler uzak yoldan geliyorsun yorgunsundur gülmeye konuşmaya yoksa takatin beklerim gün ağarana kadar ömrümün sonuna kadar da olsa seni beklerim dur derim saate rüzgara esme çıt çıkarmam dibinde dizinin beklerim yol yorgunluğun geçip de konuşana dek bu gün benim konuk günüm hayalin ilk misafirim iyimserim gördüğün gibi sabırlıyım sabırlıydım takıp yüzüme gülücükten bir maske olur ya belki de gerçekten gülüm/serim ben hep bu gününü bekledim beklemişim razı oldum hayaline de unutmadan yüzünü sesinin o sıcacık tınısını unutmadan bekledim ve aşkla bakan gözlerinin yumuşacık okşayışı tenimde sabaha mevsimlere dair tasvirlerin adıma dilediğin dileklerini unutmadım sendin sabahımın ilk günaydını mümkün mü tutsun şimdi ellerimi tutsak hayali ellerin kalbimdeki yerin bilesin tahtındır hoş geldin konuğum hoş geldin gün aydınlarınla sabahlarıma doğan ilk güneş sendin seninle odama doğardı güneş güvercinler konardı pencerelerime beyaz atlarının nal şıkırtılarıyla gelip geçerdin caddelerimden hayali ellerin her an benim elimde hiç konuşmadan bir ömür boyu bakışsak yeter bin yıl geçse de unutmam seni kalbimde misafir ederim seni hayalim hayalini kucaklayarak hoş geldin diyorum hoş geldin hayali sevgili Yüksel Nimet Apel 25/Ocak/2014/Cumartesi/Bodrum |
mümkün mü tutsun şimdi ellerimi
tutsak hayali ellerin
kalbimdeki yerin bilesin tahtındır
hoş geldin konuğum hoş geldin
...
hoş geldin yüreğimin kalabalık sevinci....
..
iyi ki şiir var
kutlarım sayın Apel