Adı Yok Sensizliğin
Yalnızlığın dili ile diyorum ki, yalnız değilim
Ortak acılar büyütüyorum korkularımla Yorgunluğum bu yüzden Bu yüzden kimsesizliğimi dilime dolayışım Acım boyumu aştı bu akşam. //...Hissettiğim, sevdiğim, yazdığım, okuduğum Yaşadığım şiir...// Ve sen! Hayatımın en berbad şiiri olarak kalacaksın. Çalakalem yazılmış, betimlemesi olmayan İmlası bozuk sözcüklerden ibaret Ve bir daha asla okunmayacak olan. Son ayrılığım, hayata dargınlığım Belki aşka kırgınlığım Ama hiç yazamadığım olacaksın. //...Yaşamak; ki öznesi, özlenilesi bir uçurum oluyor gözlerin İçine düşülesi...// Mezar gibi yüreğinin, azabı, sorgusu, suali. Ben seni hiç sevmedim, sen de hiç ölmedim ki. Dokunduğum gölgeler gibi avuçlarımda yok oluyorsun. Gel diyorsun..nasıl geleyim? Ayrılığa yazılmış Destansı bir sela okunurken dudaklarında Gelmek istesem de gelemem ki. Karanlığın alnından doğarken acılar Gecenin ayasında titreyen Minik bir gelinciktim. Sıtmalanmış, ayaz düşmüş yüreğime. Üşümek de güzeldi.. Güneşe bu kadar sevdalıyken tenim. Yanmak vardı kırağı düşerken Buz kesmiş düşler ülkesinde. Ve ben bir kez daha uğruyorum aşkın sokağına Her defasında kaybolmak pahasına Yeryüzünde bir sen, bir de ben kalsam da Bir araya gelmemiz imkansız Olmaz artık Kırgın da değilim Çünkü ben geçmişimi çoktan affettim. Yokluğuna yazılıyor şiirlerim.. Dil-ruba Emine Genç 20 Ocak 2014 pazartesi /01:50 |
duygu yüklü aynı zamanda
doyurucu oldukca hoş
anlatımlı
yüreğine sağlık
şiir çalışmalarınızda
başarlar diler