Hayatın gerçeği bu.
Şiir,
hüzne yazılıyor...
Şiir, hüzünle güzel.
Ve,
şiir,
bir yaşanmışlığın,
bir kaybedişin,
bir vuslatsızlığın,
bir garipliğin resmi üzerine inşa edilebiliyor ancak.
Şiir yazacaksan,
kurumuş dallardan hüzün meyveleri toplamayı bileceksin.
Herkese mutluluk güneşi doğarken,
senin bahçene hüzünler yağdıracak bahar yağmurları, katlanacaksın.
Kumsalda oynanan küçük dalgacıklar var ya,
kulağına hüzün şarkıları fısıldayacak.
Kırık bir kafesten nem esecek gözlerinize.
Ve,
siz şair olacaksınız...
Hüzne yoldaş olacaksınız.

Kolay değildir hüzün şiirlerini kaleme almak.
Gönül sesine tercüman olmak kolay değildir kelimelerle.
Bir kere, hüzün kokmalı karanfilleriniz, gülleriniz,
Düşlerinizde hep hüznü okşamalı,
sevdanın elleri diye, elleriniz...

Kolay değil şair olmak...
Kolay değil hüzün şiirlerine hayat vermek.

''Benim şiirlerimde, sevdâlarımda, gözlerimde hep hüzün var,
Yüreğimi dağlar durur sönmeyen bir kor gibi hüzün
Ve her hercâi menekşede
Bana bakan
Mahzun yüzün......''

Böyle işte...
Bir yanda şiir...
Bir yanda hüzün...