Ayşe AnısınaAyşe Karakoyun anısına… Benim Ayşem’di çocukluğumun Saçları fırfırlı, cam gözlü bir kızdı Okul yıllarım evim, yuvam sırıtışlarımız Yumuk, yumuk gözleri ile peri gibiydi Paramız yoksa terlik satıp Çok sevdiğimiz keçiboynuzu alırdık Bakkal Osman amca horoz şekerden verirdi Büyüdük yıllar sonra, Ben Ankara’ya Ayşe Trabzona gitti kopmadık hiçbir zaman Hüzünleri yumak oldu konuşmadı sustu Aşıktı yenik düştü sevdaya Hayata küstü selvi boylum Mahkum oldu yatağa eridi ben eridim onunla parçalandık Başına taç yaptım papatyalardan Beyaz bir gelinlik giymişti ağlıyordu Daha dün gibi çay bardağım elimden düştü Tuz buz oldu yüreğim gibi Veda etti daha yirmi üçünde Ayşe’m Aynalara anlattım onun güzelliğini Sevdiklerim hepsi kanatlanıp gitti Bense Sevmekten , kaybetmekten korktum Ayşe’m…Sevemedim ayrılıkları, verimli toprağı Kimseyi sevemedim Beklide seversem kaybederim diye Sevmekten korktum… |
Kutlu dileklerimle.
Çok Beğendim.
…………………. Saygı ve Selamlar…