depresif hasta gibiyim
Bu dün kafam alabora olmuş gibi
Ne yanıma baksam kara bir bulut etrafımı sarmış gibi Dokumaya çalışsam kırıntılar hiç bitmeyecek gibi Bır yanım hüzün yapraklarına sarılmış Diğer yanım sa benzetemediğim hikâyem gibi Kalbim meydan okumayacak şekilde ağırlaşmış Sıralı bir mahkum gibi Neden her yanım dökülüyor ilmik ilmik neden boşluğun girdabında dolanıyorum Hayata karşı içimde biriken eserler yok Batmışım yıkılmışım çaresizlik filiz vermemiş fide gibiyim umutlar tükenmiş yorgun Uyumak istiyorum Hayal kurmadan hep uyumak gibi Ne içimde sevgiye ait kırıntı kaldı ne de heyecan yorgun düşen kalbime soru soramıyorum Duygularım körleşmiş içimde sessizliğin buruk tadı İçimde ki mevsim hangi mevsim onu bulamıyorum Depresif hasta gibiyim çözülemeyen |
Gözler,hep uzak ufukta olur.
Hiç bir şeyi canı çekmez insanın.
Hazan sonu,ruhsal olarak insan,içine çöker
adeta bütün taşıyıcı kolonları çürümüş eski binalar gibi.
Şiir,böylesi duyguları çok güzel ve net biçimde yansıtıyor.
Kutlarım gönül sesinizi.Esenlik dilerim.