Ağladım ne sen vardın nede senin sevgin o gün hep ağladım

Ne tahta uçlu mezarın nede mermer taşlı mezarın hiç olmadı


Ama sen benim BABAMDIN ............

GÜNAYDIN DEĞERLİ İNSAN DOST YÜREK ;
ÖNCELİKLE BABANIZA RAHMET SİZLERE UZUN ÖMÜR VE SABIR DİLİYEREK BAŞLAMAK İSTİYORUM..VE ORTAK BİR YARANIN MUHATABI OLARAK MÜSADENİZLE BENDE KONUYLA İLGİLİ OLDUĞU İÇİN KENDİ ŞİİRİMLE KATKIDA BULUNMAK İSTEDİM..RESİME BAKTIM UZUN UZADIYA..ETKİLENMEMEK DUYGULULANMAMAK MÜMKÜN MÜ..NE ÇOK ŞEY ANLATTI BANA BU RESİM..SİZE ALLAHTAN SEVDİKLERİNİZİN ACISINI BİR DAHA YAŞATMASIN DİLEKLERİMLE SELAM VE SAYGILARIMI SUNUYORUM..

ARTIK SENİ ANLAMAK ÇOK GEÇ BABACIĞIM
( Şiirin Hikayesini Görmek İçin Tıklayın )

Şiirin Hikayesi

NOT:
16 şubat 2007 idi ölümü yakıştıramadığımız babamızın aramızdan ayrılışı..sanırdık ki ölümde bizim gibi korkar ve sinerdi ondan..değilmiş meğer..bunlar yanılgı olan gerçeklermiş…, tek gerçek ;kimsenin karşı koyamadığı ölümmüş meğer..kaçsanız ,korksanız, ürkseniz de kurtuluş yok bu gerçekten..varlığında dxeğeri bilinmeyen her şey gibi ,bazen ,ne bazeni , çoğu zaman hele hele bir çaresizliklerde öyle ihtiyacınız oluyorki yaslanacağınız ve arkanızda karlı dağ gibi durduğunu sandığınz birinin (babanızın)olmasına..hal böyleyken unutmak mümkün mü aradan kaç yıl geçerse geçsin..hele hele bir babaysa bu ne mümkün ...allah rahmetinden peygamber şefaatinden esirgemesin demekten başka ne gelir ki elden






Bunca yaşanmışlıklara rağmen
Şimdi hoş bir seda ölümsüz bir isimsin içimizde

Sağlığında bizimle övündün mü
Hatta sevdin ,saçlarımızı okşadın mı
Yada hangimizi neye göre diğerinden çok sevdin bilmiyoruz

Çünkü sevgini bile sır gibi sakladın hepimizden
Ama biz saklamadık senden vede cümle alemden

şu yokluğunda bile
Biz seninle övünüyor gurur duyuyoruz bak
Ve bilesin ki babacığım hepte öyle olacak

Gözümüzde hayalin Kulaklarımızda sesin
İçimizde hep sen varsın ve sen olacaksın

Ve biliyor musun babacığım
İnanmak zor geliyor gidişine
Dilimiz varmıyor " öldü " demeye

Çünkü hala odandan çıkacak gibisin
Sanki hala evin içinde dolaşır cismin

Seni Yazmak seni anlatmak …
Öylesine güç ki babacığım

Hele şiirlerde
Hani hiçbir şeyi beğenmezdin ya
Ne bileyim hala bir korku var içimde
Bunu da beğenmeyeceksin diye
Öyle korkuyorum ki sorma

Gidişini hatırlamak istemiyorum babaciğım
Gülüşün, duruşun canlanır daha çok gözümde

İçime bir sancı , boğazıma bir acı oturur da
Anlatmakta güçlük çektiğim kelimeler düğümlenir dilime
Ağlamak ne mümkün
Çünkü göz yaşları kendiliğinden dökülür

Seni anlatmak kadar
Ölümüne İnanmakta öylesine güç ki
Sanki yine hacca gitmişsin de
Yarın dönecekmişsin gibi geliyor insana

Bazen bilmece gibi konuşurdunya hani
Neyi anlatmak isterdin bilmiyorum
Hala da çözmüş değiliz hiç birimiz

“Eyvaaahhh…kaderrr..”
Ne bileyim buna benzer laflar
Sanra arada bir
Bizden geçti manasına
“gün bacayı aştı..ikindi geçti vakit akşama yakın..” derdin ya hani

Şimdi daha iyi anlıyorum sanki seni

Meğer hayat denen mücadelede
Ecele mağlup olduğunu
Ve .. yenik düştüğünün resmiymiş kadere
Üstelik tüm bunları
Ve çaresizliklere isyan olduğunu dün anladık…

Sade ben değil yokluğunu hisseden
Seni anlayan seni seven
Hatta sağlığında seni anlamayan herkes

Evet dün evden çıkarken
Ve en son gideceğin yere gönderirken..anladık
Anladık ama iş işten geçti be babacığım

Oysa beklenen sona yaklaşmadan
Seni anlamak, kendimi anlatmak isterdim
Yani her çocuk gibi bende sevildiğimi bilmek isterdim

İşte bunun için diyorum ki;
Babam oldun amma sırdaşın olamadım
Oğlun oldum amma arkadaşın olamadım

Çeneni bağlamak nasip olsa da bana
Yırtılırcasına ağlayamadım nedense başucunda

Ama onulmaz yaralarla
Sana ait daha derin duygularla
Sanki bir yarımı koydum kabir denen mezara
Erken verdik bence seni o kara toprağa

Bilirim ağlamak geri getirmez hiçbir gideni
Fakat başka türlüde olmuyor ki babacığım
Yüreğim yanıyor içim acıyor

Mümkün olsa da çıkıp baksan bir
Baksan ki kim kaldı başucunda(kabrinde)
Kimler kur’an okuyor kimler getiriyor tekbir

Ve nerde sevenlerin sevdiklerin
Oğlun kızın malın mülkün
Hani nerde uğruna canını feda ettiğin dünya malın

Dedim ya İstersen çık bak istersen bekle bir zaman

Zaman denen maziye dönüşen atide
Diktiğin ağaçları kimler yeşertecek
Ve bir zaman sonra kimler ağlayıp kimler gülecek

Miras diye dünya malı mı galip gelecek yoksa adın mı
Gör kimler seni yaşatacak ,kimler bir birini yiyecek

Musalla taşına kimler koydu
Mezar taşını kimler dikecek
Her bayram yanına kimler gelecek
Kimler el açıp fatiha okuyacak

Hani derler ya iyiler yaşamaz diye
Bence de doğru be babacığım

Henüz baharında değildin belki ama
Bilmem hangi asi ,hangi canavar kadar
Seninde hakkın değimliydi yaşamak

Yaman büktü gidişin belimizi
Daha da yaman bükecek gibi geliyor yokluğun

Gözümüze yaş, gönlümüze yas koydun be babacığım

Şimdi Her yerde hatıran her yerde sen varken
İlahi bir sabır gerek
Yoksa yokluğuna nasıl dayanır bu yürek

Dedim ya İnanmak güç gidişine
Sanki çıkıp gelecekmişsin gibi günün birinde

Tüm bunlara rağmen Kabul etmesek de
Kabullenmesi zor olsa da ölüm bir gerçek

Yüce tanrının buyruğu değil mi
ve Peygamber efendimizin ağzından :
“her canlı mutlaka bir gün ölümü tadacak..”
Demiyor mu kur’an içinde ayeti kerimesi

Öyle ya..
Nerde soyumuz sülalemiz atamız
Şu büyüyen özlem
Şu devleşen çaresizlik neyin nesi

Bir daha anladım ki,İnsan fani ölüm baki
Bunu anladık da;
Ölümünden sonra daha iyi tanıdık birbirimizi
Yani lafın özü ;
Aslında hiç birimiz seni anlayamamışız be babacığım

Kaşif Kani ERTÜRK

Baba hasretini inci nüanslarla dile getiren anlamlı içten bir şiirdi.
Yüreğinize sağlık.