Bundan tam 7 yıl önceydi. Birisi vardı Özlem isminde. Hayatıma sadece özlemlerini bırakıp gitti. Yüreğime cam kırığı gibi döküldü her kalp atışımda batıyordu kalbime. Sanki damarlarımda kan değil de zehir dolaşıyordu. Hep hayallerim vardı onunla mutluluk adına her şeyi paylaşmaya hazırdım onunla; ancak her zaman birisi diğerinden daha az sever. Daha çok seven hep kaybeder. Ben çok sevendim ve kaybettim. Pİşman değilim belki hayallerinin peşinden gitmek gerekir ancak ya hayallerin terkederse sen bir labirentin çıkmaz noktasında hapsolmuşsun demektir. Yüreğimin kıyısında yaşayan bir sevgiliyi sadece uzaktan seyredebiliyorum hatta resimleriyle uyuyor ve kalkıyorum.

Hayaller kurmanın bedeli yoktur ama
yıkıldı mı hayatını koysan da ortaya
ödeyemezsin...

Sevdim ve kaybettim.

Bana ne hayallerin vardı diye soruyorlar.
Sadece gülerek cevap vermek zorunda kalıyorum.
Sarıp rafa kaldırdığım sevgimden mi?
hiç gülmeyen şansımdan mı?
Denizlere fırlattığım umutlarımdan mı?
Evrenin en uç noktasına kadar haykırdığım naralardan mı?
Kırık yüreğime döktüğüm gözyaşlarından mı?
Yoksa yüzüme taktığım sahte gülüşlerden mi bahsedeyim?

Ömür boyu hayal kurma cezası verilmiş gibiyim
Elini tutabilmek isterken gözlerim dokundu onun tenine
Ayaklarım gelirken onun dizlerinin dibine,
Gitti başka bir hayale.
Nefesinde hayat bulmak istedimde
Hayat verdi bir başka ele, yüze.
Namusum ol dedim de
Hicran verdi tenime.
Bir parça ekmeği bölelim ikiye dedim de
O, beni böldü ikiye
Yem etti kurda, tilkiye...
Ona yazdığım sözcükler gitti ellere de,
O hala gelmedi gönül evime.

Hayallerim vardı, niceleri hem de
Onları da alıp gitti birileri işte...
Hayallerim vardı, gelir belki diye,
Gelmedi hediye ettim bu hayatın gelmişine geçmişine
Hayallerim var hala ve
Birikiyor senli düşüncelerde...