SESSİZ GECE
Sessiz bir gecenin
Öyküsüydü bu yaşananlar. Herkes birer birer çekiliyordu, Canlılığı hafifçe solan Sokaklardan. Her yer Evet, her yer Sadece yalnızlığa kalıyordu. Zaman ise, Duvarlara monte edilmiş saatlerin Yuvarlak hayallerinde Sessiz sedasız ilerliyorken Hiç bilmediği bir yarına doğru; Üzerine pastel boyalı bir gariplik çökmüş şehirde: Hiçbir ses yoktu, Rüzgârların derin uğultusundan başka. Ne kaldırımlara Bir insan silueti düşüyordu Ne de şehrin kıyılarına Bir umut vuruyordu. Belki de Bir insanın bileklerinde tükeniyordu: Gerçek denen Koca yalan. Ama baharı kışa dönmüş, Bir mevsimin deminde: Tanrı, bir nefes misali düşürüyorken Ruhumuzun satırlarına, Ömür denen romanın son cümlelerini Hece hece; Sessizce geçip gidiyordu, Takvimlerin yüreğinden sökün olmuş Hatta kopartılmış, Bir gün: Yeni bir güne hayat olmaya Belki de ona can vermeye… YAZAN: ŞİİR İŞÇİSİ |