Akdeniz'imÇocukları düşün Şimal Ateş öpen Fırtına deren Şefkati aşk bilen çocukları Bugün ruhum üşüyor Ayaz kesti gülüşleri Acı kesti Kar bora zemheri kesti Şimdi kaç çocuk vardır bilirmisin küçülmüş gözleri Ve dona kalmış yürekleri bir orman sıcaklığı arayan Sen diyorsun ki ne güzel olurdu Paris’in parlament geceleri Sıcak bir sofrada siyah zeytin taneleri Bal kaymak afilli sözler Ne garip zaman hiç değişmedi Zeus’un boynozunda yine oyuncak Olympos Güçlüye itaat edeceksin diyor Ares Rahibeler Meryem’i henüz satmışlar Sızım sızım sızlıyor kucağındaki o melek yüzlü bebek Ah ne yapsak ne etsek bu devran değişmeyecek Toz toprak bir yolda yalnız ve pusatsızım Getir vuruşalım dedikleri şey yüreğim Sen üzülme Şimal, sen üzülme Ben öldükçe yaşayan mavi bir efsaneyim Ben Akdeniz’im... |
ancak özellikle finali ile nokta vuruşu yapmış şairi,
"Ben öldükçe yaşayan mavi bir efsaneyim
Ben Akdeniz’im..."
bir insan bundan daha çok nasıl umut olabilir ki hem kendine,
hem de etrafındakilere...çok çok güzel bir söylemdi bana göre,
ve kapılar kapansa bile arasından bir ışık huzmesi gibi süzülerek,
mavilikler sunan şairine eyvallah, çokça tebrik ve saygılarımla...