benim en kötü zamanlarımın yoldaşıydı hüseyin baba, en güzel anlarımın sa hüzün gölgesiydi.Çalıştığım yerde çaycı idi,tam bir fakir babası...Can babamı çok erken kaybedince,bütün planları bir kenara bırakıp çalışmaya başlamış ve o yıllarda tanımıştım hüseyin babayı...Sözcükleriyle hayatımı kuşatmış, (( evlat ben burdayken çekinmeyeceksin ne istersen halledecez elimizden geldiğince)) demişti...Yıllarca baba oldu bana,bir kem sözünü işitmedim...Akşam mesaiden sonra,çalı çilpi toplayıp yoksul bir aileye götütür elinden geldiğince yardım ederdi...çok fakiri gözetti,çok açın nefsini körledi...şimdi aklıma geldikçe fark ediyorum ki,yaratanın,yer yüzüne gönderdiği kanatsız melekleridir hüseyin babalar. bu öyle bi his ki hala aklıma gelince,yüreğim huzur dolar... Şiirinizi okurken o yıllardaki sefalet günlerine gittim üstad,ve fırsat buldukça onunla ilgili güzel şeyler yazdıkça iyi oluyorum. Dileğim daha müreffeh dolu yarınlarda,her canın yüzünün gülmesidir...Bir yerde okumuştum ve çok hoşuma gitmişti şu söz, "oyala bizi dünya, hüznümüzü ve sefilliğimizi unuttur."

Teşekkürlerim,onurlu yüreğinizdekilerle sefaleti resmetmeniz....Huzur yoldaşınız olsun... selam ve dua ile....saygılar.................... peri

bu gece dünya benden vazgeçti sanki. bıraktı beni oyalamayı. ve ben hüznümün, sefaletimin içinde boğuluyorum.

Evet hıçkırıklar prensi ağlamak güzeldir ama susma o bazen iyi bazen kötü..

GERÇEKLER AKILLI...

HAYALLER DELİ....

AMA OLSUN...

KİŞİDEN KİŞİYE DEĞİŞİYOR SONUÇTA...

KUTLUYORUM...

SAYGILAR YÜREĞİNİZE...