ben ki gururumu sevdana kilim yapmışken nasır mı bağladı köhne barakanda sevdakırılan bir yüreğin sesidir duyduğun naif bir yüreğin gözyaşları ve can kırkları ile dolu sanma ki cam kırıkları tuz buz estin deli rüzgar gibi sabrımın taneleri söküldü yüreğimden kan ve irin kıçı kırık birkaç arkadaşın peşinden sürüklen din hazan yaprağı gibi sevdiklerini kırdın zemheride kar yutmuş gibi komşuda ballı sofralara sultan oldun öyle ki patavatsız sözcükler yürekte kangren sen ki evde zakkum içirdin şerbet yerine kan ve irin zamanın sarı bukleleri narin bir kadın gibi iris çiçeği süslü asaletli ben ki gururumu sevdana kilim yapmışken nasır mı bağladı köhne barakan da sevda heyyyt artık değişme zamanın gelmedi mi bak yüreğin taş kesti dilinden damlayan kan ve irin mahmudiye dükzya |