Yorgunum.
Çok.
Yıllardır beni kapattığın hücremden
Senin ördüğün tel duvarları parçalayarak
Çıkmak kaçmak istiyorum nafile
Her kaçak gibi
Yakalanma ihtimalinin verdiği tedirginlikle
İrkiliyor ruhum.
Korkuyorum

Her sabah
Bu sabah
Hatta yarın ve sonraki sabahlarda
Aydınlığa çıkarılan mahkûm gibi
Geri döneceğimi bilerek çıkmak hücremden
Senin izin verdiğin zaman dilimlerinde
Yüzümü güneşe çevirmek
Ensemde senin nefesin demoklesin kılıcı
Düşme ihtimalini düşünerek
Hayatı ciğerlerime çekmek
Habersiz değişiyor mevsimler hissedemiyorum
Güneş ne zaman doğuyor
Ay ne zaman gülümsüyor yıldızlara
Yaprak ne zaman sürüyor dallarda
Çiçek ne zaman doğuyor toprakta
Umut
Sen ne zaman terk ettin beni
Vücudumun her hücresini hissediyorum
Her hücre den minik bir ter damlıyor
Minik damlalar birikiyor
Biriken damlalar birleşerek büyüyor
Büyüyor sel olup boşalıyor gözpınarlarımdan

Minik bir el siliyor gözyaşlarımı
Minicik yüreğiyle dokunuyor yüreğime
Korkma diyor korkma anne
Ben geldim
Güneşin olup ısıtmaya üşüyen yüreğini
Baharın olup yediveren güller vermeye sana
Dolunayın olup aydınlatmak için gecelerini
Yıldızın olup güldürmek için yüzünü
Umudun olup parçalamak için duvarlarını
Ben geldim anne ben
Minicik bir can büyüyor bedenimde
Umudum büyüyor.
Umudumuz büyüyor hayata rağmen..
ESİLA SUNA 4/12/2013 11:50