UMUT !acıyı emzirdi gürbüz bir bebek gibi büyüdü yüreğinde yalnızlık... çorak bir toprağa benzedi gözleri... yağmura rağmen hiç yeşillenmedi bakışları buz tutan hayallerinde açan kardelenler koparıldı hoyrat ellerce insafsızca küsmek olmazdı hayata nefes aldı gayri ihtiyari sütten kesmek vakti büyüdü acı büyüdü beyninde büyüyen ur gibi o künt sancı yalnızlık Allah’a mahsustur dedi sahip çıktı kardelen çiçeklerine kırdı uzanan elleri "yürü ya! kulum ! ’ yürüdü kadın ... acımaktan vazgeçti içindeki çocuğa gülümsedi yeni doğan umuda... |
yenilenerek başlamak
keşfederek çevredeki güzellikleri
iterek kötülükleri
başlamak
tebriklerimle