Bügün Kuğulu Parka GİTMEEE...

Koca çınar ağaçları
Kasım hüznüne dayanamayıp
Sürüklenen yapraklar
Solmuş
Rengarenk çiçek yığınları

Girişte !
Kavuşmalara
Ayrılıklara
Yalnızlıklara şahit
Üzerine nicelerinin baş harfleri
Bir o kadar da söylenemeyenler yazılı
Sokak lambasının yanındaki
Bank !

Olacaklardan habersiz
Yalnız !
Çevresinde insan elinin şekil biçtiği
Süs bitkilerine
Önünden gelip geçenlere inat

Ama nafile !
Bırakmaz onu yalnızlığa
Şalında yalnızlığa düğüm atan
Beyaz Şallı
Yağan yağmura
Gecenin sessizliğine
Titreyen ellerine aldırmadan
Oturur bir köşesine
Kuğulu Parkta!

Yanağından süzülen tuzlu yağmur damlalarına
İnat
Parkın iki kuğusuna bakarak
Biri sen biri de ben deyip
Gülümser
Gelip gidenlerin şaşkın bakışlarına
Islanan beyaz şalına inat

Kendinden daha çok üşüyen
Sokak lambasına dikip gözlerini
Yüzüne vuran Nisan yağmurlarını hatırlar
Kasımın hüzün yağmurlarına inat
Gözleri bırakacağı rahmeti
Bıraktıktan sonra Beyaz Şalına
Bir kez daha gülümser

Gecenin sessizliğine inat
Yaşlı,sıcak bir ses
Kızım senin evin yok mu?
Derin bir ohhh çekip
Keşke der
İçinden
Perşembeye buluşma sözü verdiği
Bank ve sokak lambasına
Son bir kez daha bakar
Ve de...
GİDER
Lâ Lâ Lâ