Ben akşamlarda ölürüm...
ben akşamlarda ölürüm
yalnızlığımda teknefes yaşanmışlıklarımın mezarı başında Fatihalar okurum kendi kendime siyahlıklar çalar beni benden ölür giderim ellerim soğuk ölür giderim gözlerim donuk donuk saatlerin tiktakları umursamaz ölüşlerimi zaman denilen mefhumun umurunda olmam ölür giderim sabaha kadar yalnızlığımda ben akşamlarda ölürüm kimsesizliğimde umut dağlarıma kar yağar yarınlar için çığlar düşürürüm titreyen nefeslerimin kuytularında yıldızlara uzanırım kimse görmeden rüzgarlara tutunur uçarım sonsuzluklara kumsalda çakılları eşelerim umutsuzca ölür giderim tek tek çakılların arasında dalgalar köpük köpük ıslatır bedenimi dağılır gider bedenim okyanuslaşan gözyaşlarımda ben akşamlarda ölürüm mutsuzluğumda sessiz gelir dakikalar yıkılır kalırım yalnızlığımda tenimde gezinir soğuk rüzgarı uçsuz bucaksızlığımın kimse görsün istemem karanlıklara astığım rüyalarımı kalabalıklar peydahlarım ölürken etrafımda kimi omuzuma dokunur kimisi saçlarımı okşar kimi gülüp geçer acımadan yalnızlığıma ölür giderim mütemadiyen boşluğa akan saatin tiktaklarında sevgimi ısmarladığım yüreğin yangınlarında... Metin Kaya İLHAN Faroz TRABZON |