ÖLÜ KUŞLAR MEVSİMİÖlü kuşlar topladım yağmur bahçelerinden; Eski güneşlerden kalma parlaklıklar vardı teleklerinde Ve sevgi kadar sıcaktılar, Sevgi kadar yumuşaktı tüyleri, Bir bakış donmuştu gözlerinde; Yalvarır gibiydiler Belki de onlar ’sevgi’ydiler... Birer birer alıp avcuma, okşadım; öptüm onları, Sonra tüm gücümle fırlattım gökyüzünün en yücelerine; Gökkuşağının yaklaştıkça başları, Yansıyan renklerle renk renk oldular Ve birden kanat çırpmaya başladılar, Uçtular, yeniden uçtular! .. Oysa, onlar Hâlâ birer ölü kuştular... Bu güzel renklerin sarhoşluğuyla Dolanıp durdular bir süre yükseklerde Sonra hepsi birer birer Geldiler ve önüme düştüler, Baktım, Şimdi gerçekten ölmüştüler... Üstelik, O eski güneşlerden kalma parlaklık da yoktu şimdi teleklerinde, Sevgi gibi sıcak da değillerdi artık, Soğumuştular; Onlar şimdi sadece birer ölü kuştular... Ölü kuşlar topladım yağmur bahçelerinden Gözlerindeki donuk bakış, bana âşinâ gibiydi Belki de onlar, bitmiş birer ’sevgi’ydi... Ünal Beşkese |