Evet!...
karanlığa alışmak zaman alırdı...
Beklemek gerek biraz, sabretmek...
Ve,
uzak durmak resmi geçitlerden,
yol başını düğümleyen tak'lardan...
Aldanılın acısını verdiği ağırlık,
adımların yanlış atılmasına sebep olabilir...
Aceleye gerek yok...
Karanlığa alışmak zaman alırdı...

''diz çöktü bağrına sarılan kız
sahte aşkın gözleri üzerinde dans ederken
ayağına basmanın o tedirgin utangaçlığıyla
usulca eğilip geçmişin çamurunu dizlerinden silkeledi

gözleri boyayan sahtelik her yerinde oynaştı
silkelemek istedi üstünden teker teker
örttü mantosunu sahteliğin üstüne.. ''

Hayatın sevimsiz anlarını, sahteliklerini,
bir genç kız sadeliği ve temizliği ile tariflemiş şair..

Sonra da,
hüzünleri kaleme almış...
Mutsuzluğu hiç hak etmeyen bir güzelliğin gözünden...

''Gece kirpiklerini kapattı karanlığa
bir damla düştü gözlerinden toprağa
yağmur dendi adına
halbuki nasılda ağlıyordu başında ki kara bulutlar
göremeyen onca gözlere inat süzülüyordu üstüne
kız biliyordu gerçeği
kaybolan aşklardı yeryüzüne damla damla düşen
ve düştüğü yerde toprağa sarılarak üşüyen.''

Ne yazmalı?
Sevdanın sevimsiz realiteleri maalesef bunlar.
Genellikle göz yaşı ile noktalanan sevimsiz bir hikaye...

Hüzünlü bir şiir işte yukarıda yazdığımız gibi...
Hüzünlü bir hikaye...
Hikayenin, ustaca, sanatsal bir üslupla sunuluşu...

Güzel bir şiir olmuş...