BABAMA
ben kapaklı bir tabutta bekledim bitmemeyi...
dışardaydık ve ışıklar utandırıcıydı her adımda tanıyordu kaldırım tırnaklar keskindi derim yumuşak aylardan ne yada günlerden hangisi bilemiyordum evin maksatı neydi ben kahverengi gölün tehlikelerinde kırmızıydım cehennemin işiydi kızartmak herkesin kendi evi biz yine sokakta bir geceydi sigaradan nefes alır gibi tıkalıydık tarif edildik işte hiç ayna yoktu göremedim birşey tanrı söylediği kadar sevmedide akardı yüzümden toprak sevincim ne çabuk bulaştı çamura Unutuyordum baba silmek için nezeliyordu birşeyler bir yatağa hapsetmişsin bedenini kaçıncı ölüm uykusundasın ağlayamıyorsun dahi sessizliğin baba sessizliğin . bir çocuk baba senin çocuğun senin kemiğinden kanat geremediğin kanatsız çocuğun. --- |
kahraman, bir o kadar kutsal..
ne zaman, bilinmez, o kötü ihtimal..
gölgesinden mahrum kalmak korkusu..
yüreğinize sağlık olsun