Değişik bir şiir olmuş...
okuyucular,
o Alo kelimesinden,
şüphesiz bir bukle tebessüm derleyeceklerdir....
Ama,
aslında işin aslı hiç öyle değil bence...

Bu şiirde bir gariplik var...
Şairi,
bir yerlere,
bir şeyler mi gizlemiş ne?
Değişik bir atmosferi var şiirin...
Değişik bir kokusu,
değişik bir görünümü var...

Mesela;

''benimse peşinden ayak izlerim silinmedi
işte oradan geliyorum yüreğine
ve kıyamet günü sırat köprüsünde
hakkım helaldir yar diye bağırmak için
seni son kez de olsa görmek için.''

Acı bir durum...
Gerçek sevginin,
saf sevginin ifadesi...
Temiz ve garip sevginin...
Son bir kez görmek ve hakkım helaldir diye bağırmak için,
sırat köprüsünde randevulaşmak...
Çok duygusal...

Bazen düşünüyorum;
sevdalı gönülleri ateşe atanlar,
sonra da bırakıp kaçanlar için,
değer mi bu kadar güzellikler sunmak?
Değer mi arkalarından ağlamak?
Hep iyiliklerini, güzelliklerini düşünmek...
Değer mi?

'boş bir vadi gibi bırakıp girtiğinden beri
yollarım tüm yabancılara kapandı
ağaçlar arasında kaybolan eski bir şehir gibiyim
üstüme yokluğunun toprağı her geçen gün biraz daha doluyor
ilerde bir gün çıkarırsın umudu hala saklı
bu umut tuttuyor ellerimden
ölmüyorum o yüzden
dön demiyorum da sana
sen döneceğin zamanı bilirsin
O yüzden ben istiyorum diye
dönme..''

Böyle işte...
Asla dönmeyeceğini bile bile,
ümitlerin en güzelini beslemek gönülde...
Çok güzel yazılmış bu bölüm...
şair,
konuşturmuş şairliğini...

''bir nefeslik an için
yaşamak için
arasam diyorum hani...''

Arama!...
Nasıl olsa,
hattın karşısı ya boş,
ya hep meşgul...